REDACCIÓN / LA VOZ
Expomar analiza o vínculo entre dieta atlántica e lonxevidade dos galegos
Federico Mallo, catedrático de Endocrinoloxía da Universidade de Vigo, sabe que ao home nada o vai a salvar da extinción, como ao resto das especies. Pero o seu non será un caso como o dos dinosauros, supostamente borrados da terra polo impacto dun gra asteroide. Nin sequera o cambio climático levará ao humano por diante. «Extinguirémonos por imbécil». Así de sinxelo. «Por non facer o que debemos», que non é outra cousa que seguir mantendo a dieta que sen dúbida é parte da clave de que os galegos, máis precisamente as galegas, sexan das persoas máis lonxevas do mundo, cunha esperanza de vida de 87 anos. Ás galegas adiantáronas nos últimos tempos as navarras e as madrileñas. Por uns poucos meses, certo, pero ben poderían seguir perdendo postos a medida que se afastan do patrón alimenticio que sempre seguiron. Esa dieta atlántica galega que ten entre os seus piares un elevado consumo de peixe, ao que Galicia e os seus cidadáns ten fácil acceso.
Mallo aludiu a esa Declaración de Baiona, alentada polo médico ourensán no exilio de Madrid Aniceto Charro, que plasmou o decálogo da dieta atlántica. As claves desa alimentación específica deste recuncho específico, que se caracteriza «por un consumo moi elevado de peixes, de mar e de río», pero tamén pola inxesta abundante de vexetais e cereais e o consumo de froitas e hortalizas, sobre todo as brásicas, como o repolo ou a verza, agora refinada e presentada en forma de kale. O uso do aceite de oliva como principal graxa culinaria, o consumo diario de lácteos, as carnes de boa calidade, os líquidos… e, sobre todo, como se consomen eses alimentos.
Pero, sen dúbida, xunto a esa inxesta elevada de «froitas e verduras, un consumo de carbohidratos un pouquiño especial» —é a única que se sustenta na castaña, aclarou— «a variedade, calidade e absoluta excelencia dos peixes, moluscos e crustáceos de Galicia» contribuíu a esa poboación saudable e lonxeva de quen mora nestas latitudes.
«Hai produtos como o mexillón que, polas súas propiedades, deberían venderse en farmacias. E se se vendesen alí pagariámolos ao prezo que nos pedisen. É un produto absolutamente excepcional, do mesmo xeito que o polbo», certificou o catedrático da Universidade de Vigo.
Baixa pegada en carbono
Pero o que se come vai ligado a como se come. «É moi importante a forma en que consumimos estes alimentos». A cocción en auga é a máis habitual, que permite manter as características nutricionais e organolépticas. Aí están as caldeiradas. Tamén se recorre ás brasas. Adoitan caer nelas as sardiñas. E os guisos tamén son outra fórmula á que se recorre nos fogares galegos. De choupa?
Máis información …….
Confraría Pescadores Cedeira 