E. A. REDACCIÓN / LA VOZ
A patronal Europêche mostra a súa decepción pola falta de acordo á hora de repartir a especie e alerta de que se pode poñer en perigo o «stock»
Acabouse o prazo que se marcaron e os Estados costeiros da Comisión de Pesqueiras do Atlántico Nororiental (NEAFC) non foron capaces de chegar a un acordo sobre a repartición de cabala. En decembro pasado, Noruega, a UE, as Illas Feroe, Groenlandia, Islandia e o Reino Unido chegaron a un pacto sobre a cantidade total de xarda que se podería pescar nos caladoiros desa parte do Atlántico: 782.066 toneladas. Son as que aconsellaban os científicos do Consello Internacional para a Exploración do Mar (ICES, polas súas siglas en inglés), asumindo un recorte do 1,6 % respecto ao ano anterior.
Pero non foron capaces de repartila entre eles. Subsistían as diferenzas pola cantidade que lle corresponde a cada parte e as medidas de xestión que deben adoptarse. Así, os países déronse de prazo ata o 31 de marzo para quitar esas espiñas ao pastel da xarda. Misión imposible. Tras tres roldas máis de consultas, celebradas en Londres e Nuuk (Groenlandia) venceu o prazo sen que houbese acordo. Hai partes que insisten en abrazar ese «apego zonal» dunha forma que deixou sen osíxeno a negociación. As conversacións están suspendidas ata setembro e a presidencia que estaba en mans do Reino Unido pasa a Islandia. Reikiavik. Precisamente un dos países que máis se aferran a ese criterio de proximidade e dependencia da súa frota.
Esa suspensión das negociacións caeu como un xerro de auga fría sobre a industria pesqueira da UE, que foi a que contou as reviravoltas das conversacións. A patronal Europêche mostrouse «moi decepcionada» de que os Estados costeiros do Atlántico nororiental non acaben de pechar un pacto que poña fin ás autoasignaciones de cotas que exceden, con moito, o TAC fixado. E ese escenario é o que ven vir os pescadores comunitarios. Que non volvan sentar ata setembro dá ás ao risco de que algunhas partes «volvan establecer cotas unilaterais excesivas» e supérese o TAC fixado en base á recomendación científica.
E ese non é o seu peor temor. Temen unha nova reacción timorata de Bruxelas. A Comisión Europea bateuse o cobre na negociación, eloxia desde Europêche, que entende que había partes teimudas en non chegar a un bo fin. Pero esa determinación que mostrou en Londres e Nuuk debería tela agora para responder a unha hipotética autoasignación de cota por parte de Noruega, Feroe, Groenlandia ou Islandia. Así é que a industria insta o Executivo comunitario e ao Consello da UE «para tomar medidas concretas e facer uso dos instrumentos á súa disposición». E a máis eficaz consideran que serían as sancións comerciais, non en balde é o principal mercado para as exportacións de produtos do mar dos outros Estados ribeiregos. Así que pechar as portas á xarda que chegue deses países sería unha boa medida de presión para encarrilalos nunha xestión sostible.
Sustentabilidade en risco
Tim Heddema, portavoz da industria pesqueira pelágica da UE, admite que «as preocupacións doutras partes interesadas, como procesadores, retallistas e certificadores de pesca sostible, son lexítimas». Agora ben, deberían «recoñecer o comportamento pesqueiro responsable da UE e o Reino Unido, que se cinguiron á repartición acordada no 2014 polos principais Estados ribeiregos». Heddema expón que ese comportamento de británicos e europeos é o que salvou ao stock, que «sufriu sobrepesca, pero non está sobreexplotada e aínda se atopa dentro de límites biolóxicos seguros». Claro que iso podería deixar de ser así. «O que se necesita agora é un acordo global, entre os seis Estados ribeiregos, que respecte os antecedentes reais, non os aumentados artificial e irresponsablemente», di o portavoz da frota pelágica de Europêche. Sostén, ademais, que «calquera atraso adicional afectará en gran medida as posibilidades de pesca e a posición no mercado dos pescadores da UE».
Confraría Pescadores Cedeira 
Debe estar conectado para enviar un comentario.